Ook al kan ik me zelf het moment en de plek waar ik was niet meer herinneren toen ik het nieuws over de aanslagen in Amerika hoorde, het lijkt echt nog geen tien jaar geleden. De dag die de wereld veranderde. En zo lijkt het ook echt. Het gevoel van veiligheid was toch bij heel veel mensen verdwenen. Nu weet ik dan zelf niet meer zo goed wat voor gevoel van veiligheid ik daarvoor kende maar mijn vader, die voor die tijd vaak op reis was voor zijn werk opeens veel minder weg.
Maar het allerergst blijft het natuurlijk voor de mensen die zijn omgekomen bij de aanslagen of dierbaren zijn verloren. Ik kan me (gelukkig) niet voorstellen hoe het moet zijn geweest om in de Twin Towers, in de vliegtuigen of op de andere plekken van de aanslagen te zijn. Maar ik kijk nog steeds met veel moeite naar de beelden. Bij het zien van de documentaires moet ik vaak al huilen.
Voor mij veranderde later mijn idee van veiligheid opnieuw toen ik een film zag over een van de gekaapte vluchten. Ik heb er serieus een week niet van kunnen slapen en ik zat toch altijd met een stuk minder prettig gevoel tijdens een vlucht.
Ik kan me echt absoluut niet voorstellen hoe het moet zijn geweest om deze vreselijke dag zo dichtbij mee te maken en daarom gaan mijn gedachte dan ook uit naar de slachtoffers en de nabestaanden vandaag.
With love, Irene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten